«Όταν εσύ κάθεσαι, κάποιος άλλος δουλεύει για να γίνει καλύτερoς. O Λεωνίδας Κυβελίδης της Κέρκυρας έμαθε το λάθος του μικρός. Κι όποτε κάνει να το ξεχάσει, οι ζωές των άλλων του το υπενθυμίζουν.
Το gazzetta.gr παρουσιάζει τη ζωή του.
Parlez-vous français?
Καρίμ Ματμούρ… Επιθετικός της Άιντραχτ Φρανκφούρτης και με… προϋπηρεσία στην Bundesliga, με τη φανέλα της Γκλάντμπαχ. Διεθνής με την Εθνική Αλγερίας. Αμαούρι Μπίσχοφ… Ποδοσφαιριστής μιας άσημης γερμανικής ομάδας, με πέρασμα από την Άρσεναλ και την Άβες. Λεωνίδας Κυβελίδης… Επιθετικός της Κέρκυρας με πέρασμα από όλες τις Εθνικής κατηγορίας της Ελλάδας. Μοιάζει ειρωνικό, όμως δεν είναι. Μερικές φορές η ζωή μας σημαδεύεται περισσότερο απ’ όσα θα μπορούσαν να είναι αλλιώς, απ’ ό,τι από το πώς πραγματικά έγιναν.
«Από μικρή ηλικία οι γονείς σου θα δίνουν μια μπάλα για να κλωτσάς και όσο μεγαλώνεις αυτή η συνήθεια δεν κόβεται», μαρτύρησε για το λόγο που έγινε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, όμως η αλήθεια είναι πως κάποιο ρόλο θα έπαιξε και ότι την κλωτσούσε καλύτερα από τα υπόλοιπα παιδάκια. Ο Λεωνίδα Κυβελίδης γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1986 στο Καζακστάν και η πρώτη ομάδα στην οποία έπαιξε ήταν η ΑΕ Ποντίων. Η δεύτερη ήταν στη Γαλλία, αφού η Στρασμπούργκ τον εντόπισε σε αγώνες της Εθνικής Παίδων και τον κάλεσε να προπονηθεί στις ακαδημίες της.
«Εκείνη την περίοδο ευτύχισα να παίζω και στις μικρές ομάδες της Εθνικής Ελλάδος, είχε ο μάνατζερ μου τις γνωριμίες, χρειάζονταν επιθετικό, ήρθαν με είδαν, δοκιμάστηκα εκεί και στη συνέχεια υπογράψαμε συμβόλαιο», θυμάται ο Έλληνας επιθετικός, ο οποίος πριν καν ενηλικιωθεί πήρε τη μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής του. «Είχα πάει μόνος μου, ήταν πολύ δύσκολο τους πρώτους 2-3 μήνες ήμουν κλεισμένος στο δωμάτιο μου, μετά έμαθα την γλώσσα και ήταν πιο εύκολα. Νομίζω το πώς δουλεύουν εκεί δεν έχει καμία σχέση με το τι γίνεται εδώ στην Ελλάδα. Αν δεν το έχεις ζήσει, δεν μπορείς να το φανταστείς. Εκεί ωρίμασα πολύ, άρχισαν να σκέφτομαι διαφορετικά και αυτό με βοήθησε και στην συνέχεια». Η ωριμότητα άργησε και το νεαρό της ηλικίας του δεν του επέτρεπε ούτε να αντιληφθεί, αλλά ούτε και να διαχειριστεί το δρόμο που είχε ανοίξει μπροστά του.
«Θα δούλευα πιο πολύ, γιατί κακά τα ψέματα δεν μπορώ να πω ότι φταίει κάποιος άλλος εκτός από εμένα. Πιστεύω με περισσότερη δουλειά θα είχα καταφέρει κάτι καλύτερο. Κι άλλοι νεαροί όταν φεύγουμε στο εξωτερικό, νομίζουμε ότι κάποιοι είμαστε, παίρνουν τα μυαλά μας αέρα. Κάποια στιγμή το έπαθα κι εγώ κι αυτό με εμπόδισε να προχωρήσω». Μέσα σε δύο χρόνια, ο Κυβελίδης θα επέστρεφε… Με αναμνήσεις που θα τον συνόδευαν για μια ζωή και με φιλίες να του θυμίζουν τη ζωή που δεν έζησε. «Η καλύτερη στιγμή στην ποδοσφαιρική μου καριέρα είναι η παρουσία μου στα τμήματα υποδομής του Στρασβούργου. Ένας διαφορετικός ποδοσφαιρικός κόσμος στην Γαλλία με άλλες συνθήκες, άλλη νοοτροπία και διαφορετικές αντιλήψεις. Είναι μια ποδοσφαιρική περίοδος που θα μου μείνει αξέχαστη. Είχα συμπαίκτες που κάνουν τώρα αξιόλογη καριέρα, αλλά και αντιμετώπισα ποδοσφαιριστές που πλέον είναι μεγάλα ονόματα. Με μερικούς επικοινωνούμε και τώρα. Όπως τον Αμαούρι Μπίσχοφ και τον Ματμούρ Καρίμ που παίζει στην Γκλάντμπαχ».
Το πάθημα του έγινε μάθημα. «Όταν εσύ κάθεσαι κάποιος άλλος δουλεύει για να γίνει καλύτερος»,είναι το μότο που ακολουθεί από τότε, απόρροια μιας χαμένης ευκαιρίας. «Ειδικά στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν όρια και πρέπει να δουλεύεις για να γίνεσαι και καλύτερος άνθρωπος και καλύτερος ποδοσφαιριστής».
Reality bites!
Επιστρέφοντας από τη Γαλλία είχε εμπειρία, παραστάσεις, παιδεία και μια ξένη γλώσσα στο βιογραφικό του, όμως καμία συμμετοχή. Το τελευταίο πάτωμα, σχεδόν υπόγειο, θα ήταν η αφετηρία του για να ξεκινήσει μια καινούργια καριέρα. Το 2004 θα παίξει στον Πιερικό και μαζί του θα πανηγυρίσει την άνοδο από το τοπικό στη Γ’ Εθνική. «Γενικά πέρασα πολύ ωραία όσο ήμουν στον Πιερικό. Η ομορφότερη στιγμή ήταν η στιγμή της ανόδου από τη Δ’ στη Γ’ Εθνική», είπε πρόσφατα σε συνέντευξή του, σε μια σεζόν στην οποία σκόραρε 21 φορές. Δεν είχε χάσει το ένστικτο του σκόρερ, ίσα-ίσα που το είχε αναπτύξει κιόλας.
Στη Γ’ Εθνική θα παίξει 14 φορές και θα πετύχει τρία γκολ, δεχόμενος τον ίδιο κιόλας χειμώνα την πρώτη ελληνική πρόκληση. Το Αιγάλεω θα τον αποκτήσει τον Ιανουάριο και θα κάνει ντεμπούτο στη μεγάλη κατηγορία στις 15 Απριλίου του 2006 απέναντι στον Ιωνικό. Στην πρώτη του εμφάνιση θα σκοράρει λίγο πριν την εκπνοή του αγώνα, πετυχαίνοντας το γκολ που κράτησε την ομάδα μαθηματικά στην κατηγορία. Ήταν ακόμα η εποχή που το Αιγάλεω ευημερούσε με νεαρούς και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. «Σίγουρα είναι ένα μεγάλο βήμα στην καριέρα μου. Μια μεγάλη πρόκληση, μια μεγάλη ευκαιρία να δείξω τι αξίζω και να αναδειχθώ και εγώ μέσα από το Αιγάλεω. Αυτό περιμένω και γι’ αυτό θα παλέψω», έλεγε τότε και περίμενε ακόμα καλύτερες μέρες.
«Βλέπω ότι ο κ. Μητρόπουλος θέλει να κάνει μια νέα ομάδα, νεανική. Πιστεύω ότι μπορεί να γίνει αυτό, καθώς οι νεαροί ποδοσφαιριστές που την πλαισιώνουν έχουν μεγάλα κίνητρα και θέλουν να πετύχουν. Απλά θα πρέπει ο κόσμος να μη βιαστεί να μας κρίνει και να κάνει υπομονή όσο η ομάδα χτίζεται». Από το χτίσιμο στο γκρέμισμα. Την επόμενη σεζόν, που το Αιγάλεω θα υποβιβαστεί ο Κυβελίδης θα έχει παραχωρηθεί δανεικός στο Χαϊδάρι, όπου θα μείνει ως τον Γενάρη του 2008. Επιστρέφει στο Σίτι, παίζει ως το τέλος της χρονιάς, όμως έρχεται ακόμα ένας υποβιβασμός και η επόμενη σεζόν ξεκινάει στη Γ’ Εθνική.
Το καλοκαίρι, ο 23χρονος τότε επιθετικός θα ζητήσει να φύγει. Το αίτημά του απορρίπτεται και θα ακολουθήσει η χειρότερη σεζόν της καριέρας του. «Πιστεύω ότι τέτοια χρονιά δεν πρόκειται να υπάρξει ξανά ποτέ στην καριέρα μου. Η λέξη τραγική είναι το λιγότερο που μπορώ να πω. Ούτε διοίκηση υπήρχε, ούτε τίποτε! Μόνοι μας, εμείς και ο προπονητής, όλοι μας ήμασταν ήρωες». Το επόμενο βήμα θα ήταν στην Αγγλία, έστω και για μια μέρα! Ανήμερα της Πρωταπριλιάς, ειδησεογραφικό σάιτ «ανεβάζει» ότι ο Λεωνίδας Κυβελίδης μεταγράφεται στην Μπόρνμουθ και σύντομα η είδηση κυκλοφορεί παντού. «Ήταν επιτυχημένο νομίζω! Την «πάτησε» αρκετός κόσμος», είπε χαριτολογώντας και ο ίδιος.
Η καταστροφική χρονιά στο Αιγάλεω θα μπορούσε να τον είχε φέρει ακόμα πιο πίσω στην καριέρα του, όμως τα χρόνια της ανεμελιάς είχαν περάσει. Ο Κυβελίδης γυμναζόταν μόνος του και περίμενε τη στιγμή που θα έδειχνε την αξία του. Στην Πάτρα το κατάφερε! Στην πρώτη του χρονιά αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ όλων των Εθνικών Κατηγοριών με 24 γκολ σε 30 ματς και αποκαλούταν ο Πατρινός Σισέ! Έστω κι αν γνώριζε και ο ίδιος πως η μόνη σχέση που είχε με τον Γάλλο επιθετικό ήταν ότι βρέθηκαν στον ίδιο χώρο τον Δεκέμβριο του 2010 για να παραλάβουν βραβεία.
Στην αχαϊκή πρωτεύουσα έμεινε 2,5 χρόνια. Δεν ήταν όλα το ίδιο παραγωγικά, όμως ουδέποτε έμεινε μακριά απ’ το γκολ. Τον Σεπτέμβριο του 2010 ανανέωσε το συμβόλαιό του ως το 2014, όμως λίγο καιρό μετά δήλωνε ότι δεν ήταν καθόλου σίγουρος ότι θα το εξαντλούσε. Υπήρχε η αίσθηση ότι κάποιοι δεν τον ήθελαν. Έτσι έγινε, αφού τον Ιανουάριο του 2012 θα έψαχνε τον επόμενο σταθμό της καριέρας του. «Θα βάλω τη φανέλα στο πατρικό μου σπίτι, για να την βλέπουν οι γονείς μου και να είναι υπερήφανοι για μένα. Εδώ που έχω φτάσει πρέπει να τους ευχαριστήσω και αυτούς για όλα όσα έχουν κάνει για μένα. Τους χρωστάω και θέλω να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ», έλεγε στον αποχαιρετισμό.
Επαγγελματίας… σκόρερ!
Από κάθε κακό μπορεί να προκύψει κάτι καλύτερο, αρκεί να έχεις την υπομονή να το περιμένεις. Ο Λεωνίδας Κυβελίδης δεν χρειαζόταν να περιμένει πολύ. Στις 22 Ιανουαρίου θα υπέγραφε στη νέα του ομάδα και θα επέστρεφε στη Super league. Μια επιλογή που θα μπορούσε να τον φέρει αντιμέτωπο με ένα δράμα, αφού η κατάσταση έμοιαζε – και εντέλει ήταν – μη αναστρέψιμη, όμως του έδωσε δόξα. Με τους «μαυραετούς» σκόραρε τέσσερις φορές σε 17 ματς και η παρουσία του ήταν από τις ελάχιστες που έχριζαν αναφορά στη χρονιά που έκανε η Δόξα.
Το ρίσκο που πήρε τον δικαίωσε και το καλοκαίρι θα υπέγραφε στον Πανθρακικό. «Θέλω να ευχαριστήσω την διοίκηση και τον προπονητή του Πανθρακικού για την εμπιστοσύνη που έδειξαν προς το πρόσωπο μου. Ο Πανθρακικός είναι γνωστός από την οργάνωση, το πολύ καλό κλίμα αλλά και από τις αθλητικές εγκαταστάσεις τις οποίες επισκέφτηκα και με εντυπωσίασαν. Από τις πρώτες συζητήσεις υπήρχε ταύτιση απόψεων και επιθυμία ώστε να γίνω μέλος της οικογένειας του Πανθρακικού», έλεγε στις 21 Ιουλίου, όταν ανακοινώθηκε η μεταγραφή του, όμως στο δρόμο του εμφανίστηκε ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο.
«Όταν έχεις μπροστά σου τον Δημήτρη Παπαδόπουλο, ο οποίος είναι σε πολύ καλή κατάσταση, δεν μπορείς να πεις πως αδικείσαι. Περιμένω την ευκαιρία μου, για να βοηθήσω». Δεν την πήρε στην Κομοτηνή, αφού έπαιξε μεν σε 19 ματς (τα τρία κυπέλλου), αλλά ο μέσος όρος συμμετοχής του ήταν 27 λεπτά. Η Κέρκυρα τον περίμενε για να του δώσει την επόμενη ευκαιρία σε μια ακόμα αποστολή που μοιάζει καταδικασμένη. Ο Λεωνίδας, όμως, θέλει να έχει τη δική του ζωή να διηγείται…
