Άκουγα στο ραδιόφωνο τη
ν εκπομπή δυο έμπειρων αθλητικογράφων και η προσοχή μου επικεντρώθηκε σε ένα γεγονός που έλαβε χώρα στην έδρα ενός μεγάλου συλλόγου του κέντρου.
Μικρά παιδιά από μια ακαδημία ποδοσφαίρου επαρχιακής πόλης επισκέφτηκαν με τους συνοδούς τους το γήπεδο όπου θα διεξάγονταν ο αγώνας πρωταθλήματος της αγαπημένης τους ομάδας. Αρκετή ώρα ανέμεναν την αποστολή προκειμένου να δουν από κοντά και να χειροκροτήσουν τα ποδοσφαιρικά τους ινδάλματα. Αναφέρει λοιπόν ο ένας εκ των δυο δημοσιογράφων πως κατά την ώρα της άφιξης οι πιτσιρικάδες άρχισαν να ζητωκραυγάζουν, να υμνούν και να επευφημούν το σύλλογο που αγαπούν μέσα σε ένα ντελίριο ενθουσιασμού. Η αγωνία έχει φτάσει στο αποκορύφωμα, σπάνε καρδιές όταν οι πόρτες του λεωφορείου ανοίγουν για να κατέβουν τα μέλη της αποστολής. Η «παγωμάρα» που ακολουθεί δεν έχει προηγούμενο.
Πέραν δυο, τριών παικτών που λοξοκοίταξαν με υποκριτικό χαμόγελο τους μικρούς συναδέλφους τους οι υπόλοιποι με ενδεικτική αδιαφορία, με τα ακουστικά στα αυτιά, έχοντας αρωματιστεί από την κορφή ως τα νύχια, μασώντας τσίχλα, με ψυχρό και ατάραχο βλέμμα προχώρησαν για τα αποδυτήρια. Τα συναισθήματα των μικρών φίλων δεν υπάρχουν λόγια για να τα περιγράψει κανείς.
Είναι μια εικόνα που συναντούμε σε όλα τα γήπεδα στη σύγχρονη εποχή μας. Σε μια κοινωνία που έχουν «δολοφονηθεί» τα αισθήματα κι έχουν καταπατηθεί παραδόσεις και αξίες με τι αρχές να βαδίσει στη ζωή του κι ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής; Εξαιρέσεις παντού υπάρχουν και δεν είναι λίγες. Δυστυχώς όμως στιγμές σαν αυτή που αναφέραμε δεν τιμούν την ιστορία του ποδοσφαίρου, την ιστορία των αθλητικών σωματείων και την ιδέα του αθλητισμού.
Ο στυγνός επαγγελματισμός πρέπει κάποτε να δώσει τη θέση του στην ανθρωπιά, στην αγάπη και στο φιλότιμο.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
(Αντιπρόεδρος Συλλόγου Φίλων Ιστορίας Πιερικού)
