Τι κι αν ξεπενούν τα εξήντα, τα εβδομήντα ακόμη και τα ογδόντα έτη της ζωής τους. Αυτοί μοιάζουν σαν τα μικρά παιδιά. Έχουν την αγνότητα και την αθωότητα του πρωτάρη. Διαθέτουν τέτοια αγάπη για τον Πιερικό που δεν εκτιμάται με καμιά βαριά επιταγή στο χρηματιστήριο του άρρωστου ελληνικού πρωταθλήματος.
Ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Ευριπίδης, ο Μίλτος, ο Νίκος, ο Τάκης, ο Χρήστος και κάποιοι ακόμη εναπομείναντες ρομαντικοί φίλοι του Πιερικού λαχταρούν να ακούσουν μια καλή είδηση. Τι γίνεται; Τι νέα; Πως τα βλέπεις τα πράγματα; Θα βγάλουμε τη σεζόν; Μας ρωτούν καθημερινά.
Αυτούς ότι και να τους πεις θα σε πιστέψουν. Έχουν πάντα την ελπίδα μέσα τους.
Έχουν και τα ελαττώματα τους. Όταν όμως φεύγουν οι εκάστοτε πρόεδροι, αντιπρόεδροι, γενικοί αρχηγοί, τεχνικοί διευθυντές, μάνατζερ, προπονητές και παίκτες, αυτοί παραμένουν στη θέση τους. Εκεί στην κερκίδα. Εκεί σε κάθε αγώνα, σε κάθε προπόνηση.
Αυτούς τους ήρωες δεν έχουμε το δικαίωμα να τους κοροιδεύουμε. Εμείς στο Σύλλογο Φίλων Ιστορίας Πιερικού έχουμε την υποχρέωση να εντάξουμε κι αυτούς τους αγνούς φιλάθλους στην τεράστια εγκυκλοπαίδεια της Ιστορίας του Πιερικού. Είναι τιμή και χρέος μας.
Παραθέτουμε σχετικό άρθρο από το Σεπτέμβριο του 2010 στο παλιό μας blog.
http://sfipierikou.blogspot.gr/2010/09/blog-post.html
