Όταν παρακολουθείς ποδόσφαιρο, όταν είσαι φίλαθλος μιας ομάδας υποχρεούσαι να δεχτείς κάθε αποτέλεσμα στη λήξη του παιχνιδιού. Δέχεσαι τους κανόνες του αγώνα, σέβεσαι τον αντίπαλο, χειροκροτείς το θέαμα και όταν χάνεις αναγνωρίζεις την ανωτερότητα του αντιπάλου. Αυτό είναι αθλητισμός, αυτό είναι υγεία στο ποδόσφαιρο.
Η ήττα του Πιερικού στις 12/01/2014, στην Κατερίνη, με 5-1 από την νεοφώτιστη, αξιόλογη, φιλόδοξη και καλύτερη ομάδα του Αιγινιακού, θα γραφτεί με μαύρα γράμματα στην Ιστορία του συλλόγου. Δεν είναι τόσο η ήττα, ούτε το αποτέλεσμα, ούτε η εμφάνιση. Αυτά συμβαίνουν στα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου, στους μεγαλύτερους συλλόγους.
Στην περίπτωση της ομάδας μας αυτό που σε πικραίνει περισσότερο και δεν έχει προηγούμενο, είναι το παγκόσμιο αρνητικό ρεκόρ που καταγράφεται τον τελευταίο χρόνο.
Ο Πιερικός στα 52 χρόνια της Ιστορίας του, μέχρι πέρυσι, είχε ηττηθεί στην έδρα του με πέντε τέρματα, μια και μόνο φορά, στις 29/03/1964 από τον Παναθηναϊκό με 0-5. Ο Πιερικός σε εκείνο το ματς έπαιζε από το 11ο λεπτό με δέκα παίκτες λόγω του σοβαρού τραυματισμού του Κεφαλίδη στο κεφάλι. Ο παίκτης μας οδηγήθηκε στο νοσοκομείο με βαριά διάσειση. Ήταν τέτοιο το σοκ των παικτών μας, που αφού ξεκίνησε και πάλι ο αγώνας, σε λιγότερο από δέκα λεπτά δέχτηκαν τρία γκολ. Να σημειωθεί επίσης ότι τραυματίστηκε και ο Ταξίδης, ο οποίος όμως κατόρθωσε και τελείωσε το ματς. Ουσιαστικά ο Πιερικός αγωνιζόταν με εννέα παίκτες που αγωνιούσαν για την τύχη του Κεφαλίδη και έτσι ήρθε το 0-5 (Αρχείο Συλλόγου Φίλων Ιστορίας Πιερικού).
Μέσα σε ένα χρόνο, την περυσινή και τη φετινή περίοδο, η ομάδα μας ηττήθηκε δυο φορές με 0-5 από το Λεβαδειακό για το Κύπελλο Ελλάδος και από τον Αιγινιακό με 1-5 για το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Αν προσθέσουμε το γεγονός ότι την αγωνιστική περίοδο 2012-2013 η ομάδα μας τερμάτισε στη χειρότερη, από ποτέ άλλοτε, βαθμολογική θέση στο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής και ότι στο παιχνίδι με το Αιγίνιο προηγούνταν με 1-0 από το 9ο λεπτό και ο αντίπαλος από το 26ο λεπτό αγωνιζόταν με δέκα παίκτες λόγω της αποβολής του Φαμπίνιο, τότε μιλάμε για ένα αρνητικό ρεκόρ, για μια ήττα παγκόσμιας ποδοσφαιρικής διάστασης.
Όπως πριν από δυο καταγράφαμε θετικά ρεκόρ με τις συνεχόμενες νίκες του Πιερικού και τα διαφημίζαμε, θέλοντας να είμαστε συνεπείς στη συνείδηση μας, στους οικείους μας, στους φίλους μας και σε όλους όσους διαβάζουν τα κολακευτικά σχόλια για την ομάδα μας, έχουμε και τώρα την ηθική υποχρέωση να υπογραμμίζουμε και τις αρνητικές επιδόσεις του συλλόγου, ειδικά όταν ξεπερνούν τα όρια της φαντασίας. Και τα ρεκόρ που κατέγραψε η ομάδα μας τα δυο αυτά μαύρα χρόνια αδυνατεί να τα ερμηνεύσει ακόμη και η στατιστική υπηρεσία.
Δεν θριαμβολογούμε αγαπητοί φίλοι. Ντρεπόμαστε, λυπούμαστε και αυτά είναι λιτά ρήματα για να εκφράσουμε την κατάντια του ιστορικού σωματείου μας.
Δεν είναι λειτουργία ομάδας αυτό που γίνεται τον τελευταίο καιρό. Δεν είναι οργάνωση, δεν είναι επίπεδο, δεν είναι υγεία, δεν είναι ποδόσφαιρο, δεν είναι αθλητισμός και πάνω απ΄ όλα δεν είναι ΠΙΕΡΙΚΟΣ.
Σε όλους τους συλλόγους υπάρχουν προβλήματα οικονομικά. Σε όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο το επίπεδο σε όλες τις μορφές παραμένει χαμηλό. Εμείς ξεφύγαμε, ξεφύγαμε μακράν.
Λυπούμαι βαθύτατα και περισσότερο για ιστορικές μορφές του Πιερικού, που έγραψαν λαμπρή σταδιοδρομία, όπως ο Αλέκος Τσιώτσιος που είναι από τους λίγους που συνεχίζουν ακόμη να πηγαίνουν στο γήπεδο και φεύγουν με σκυμμένο το κεφάλι.
Και τι προτείνεις εσύ κατακριτή των πάντων; Θα φωνάξουν οι υπόλοιποι.
Προτείνω σεβασμό στην μεγάλη μας ομάδα, προτείνω αξιοπρέπεια, προτείνω μια συγνώμη και ένα τιμημένο λάβαρο αν απέμεινε πουθενά.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
