Ήταν Δεκέμβρης του 2013 όταν ενημερώθηκα για την προκήρυξη του 1ου Ηλεκτρονικού Διαγωνισμού Διηγήματος της ΕΟΔνΠ. Η αγάπη μου για την αρθρογραφία, για την ελεύθερη έκφραση σκέψεων και ιδεών, ήταν αδύνατο να με αφήσει ασυγκίνητο.
Τόλμησα λοιπόν. «Η ζωή ένας περίπατος», ήταν ο τίτλος του διηγήματος με τον οποίο δήλωσα τη συμμετοχή μου στο διαγωνισμό.
Η ΕΟΔνΠ πριν από δέκα πέντε ημέρες, με σχετική πρόσκληση, καλούσε όλους τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση απονομής βραβείων στους νικητές και επαίνων σε όλους τους συγγραφείς, μικρούς και μεγάλους. Ως ημέρα ορίστηκε η 23η Μαρτίου 2014 στο χώρο του Καπνικού Σταθμού.
Μέσα σε ένα ανακαινισμένο, όμορφο, λιτό περιβάλλον, μα στολισμένο με την αγάπη και το μεράκι των άοκνων εθελοντών, ξεκίνησε η σεμνή τελετή βράβευσης. Μη φανταστείτε ότι θα απονέμονταν χρυσάφια και ρουμπίνια. Οι άνθρωποι δεν διαχειρίζονται χρήματα, λειτούργημα επιτελούν και μάλιστα ύψιστης αξίας.
Για κάθε διήγημα που βραβεύονταν ο εκπρόσωπος της δράσης εκφωνούσε ένα μικρό απόσπασμα. Στην απονομή του 3ου βραβείου για το διήγημα του Σταύρου Λάβδα, με τον τίτλο «Γκρεγκ Κάλας», ο Ηλίας Τσολακίδης δεν διάβασε απόσπασμα, αλλά το μήνυμα του συγγραφέα προς την ΕΟΔνΠ.
«Ο Γκρεγκ Κάλας δεν γράφτηκε για να λάβει μέρος σε έναν οποιοδήποτε Διαγωνισμό Διηγήματος. Γράφτηκε για να συμμετάσχει σε μια εκδήλωση της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης. Αν ο διοργανωτής ήταν άλλος, ο Γκρεγκ Κάλας δεν θα είχε υπάρξει ποτέ. Ο Γκρεγκ Κάλας γεννήθηκε για να τιμήσει, όχι για να τιμηθεί».
Μπροστά μου στεκόταν ένας Κύριος, απλός, λαϊκός, γύρω στα εξήντα, παρέα με έναν νεαρότερο άντρα. Τον έβλεπα για πρώτη φορά στην Κατερίνη. Μόλις ο Ηλίας κάλεσε τον Σταύρο Λάβδα να παραλάβει το βραβείο του, ο άνθρωπος που προανέφερα, με διακριτικότητα και σεμνότητα, πήγε για την παραλαβή του βραβείου. Ήταν ο Σταύρος Λάβδας, ο συγγραφέας του Γκρεγκ Κάλας.
Αυτά τα δυο ονόματα κόλλησαν για ώρα στη σκέψη μου. Αφού παρέλαβα τον έπαινο για τη συμμετοχή μου στον διαγωνισμό, αποχώρησα πλουσιότερος στον εσωτερικό μου κόσμο, παίρνοντας μαζί με τις υπέροχες αναμνήσεις και το βιβλίο με τα 23 πρώτα διηγήματα.
Αρχικά, διάβασα το «Μπαλκονάκι στο Αιγαίο» της Μαρίας Κουρλή που απέσπασε το 1ο βραβείο και ενώ το σώμα μου χρειαζόταν στο καταμεσήμερο ολιγόωρη ανάπαυση, προκειμένου να φέρω σε πέρας την βραδινή βάρδια, ο Γκρεγκ Κάλας δεν σταμάτησε στιγμή να παρενοχλεί τα σωθικά μου. Ξεφύλλισα το διήγημα και το μάτι μου καρφώθηκε σαν βδέλλα στη λέξη «Πιερικός».
Μα δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκα. Τον τελευταίο καιρό άρχισα να βλέπω και λίγο θαμπά. Για να επιβεβαιωθώ ξαναδιαβάζω προσεκτικά. «Λίγο πιο πάνω από το Δίον ήταν μια πόλη, η Κατερίνη. Κατερίνη; Τι μου θύμιζε η Κατερίνη; Ρε, συ; Είπε στον εαυτό του, από εκεί δεν ήταν ο Πιερικός; Ο Πιερικός…».
Εκεί που ήμουν έτοιμος να αναπαυτώ η λέξη Πιερικός με «αναστάτωσε» από την κορυφή ως τα νύχια. Ο Γκρεγκ Κάλας ζούσε στο Λονδίνο ως ένας επιτυχημένος Έλληνας επιχειρηματίας του εξωτερικού και ήταν φίλος του Πιερικού. Φέρνει στην μνήμη του, μετά από μια πεντηκονταετία, Ονόματα-Θρύλους. «Δρανδάκης, Κεφαλίδης, Πορτοκαλίδης, Μυστακίδης, Ταξίδης, Σιδηρόπουλος, Αμανατίδης, Θεοδωρίδης, Φουλίδης, Ορφανίδης. Και Κυζίρογλου, βάλε και τον Κυζίρογλου. Και Φελεκίδης».
Του πρότειναν να επενδύσει κεφάλαια για ανάπτυξη στην περιοχή του Δίου καθώς η Ελλάδα ιδιωτικοποιούσε ακόμη και αρχαία μνημεία. Παραξενεύτηκε, ήταν αντίθετος στην ιδέα αυτή. Ανέμενε από τους κατοίκους του Δίου να αντιδράσουν στα σχέδια της κυβέρνησης που μελετούσε την πώληση αρχαιολογικών χώρων. «Θα αντιδράσουν, δεν μπορεί να μην αντιδράσουν. Λίγο να μοιάζουνε στους παλιούς του Πιερικού, θα αντιδράσουν, σκέφτηκε». ΛΙΓΟ ΝΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝΕ ΣΤΟΥΣ ΠΑΛΙΟΥΣ ΠΑΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΠΙΕΡΙΚΟΥ…
Τέσσερις φορές το διάβασα μέχρι να συνέλθω. Μα τι γίνεται με μένα σκέφτηκα. Έχω ζήσει τόσες πίκρες τον τελευταίο καιρό, επιχειρώ να ηρεμήσω, να αποστασιοποιηθώ από τα τεκταινόμενα μιας ομάδας που υπεραγαπώ, αλλά με δυσαρεστεί, με θλίβει βαθύτατα η λειτουργία της, κάνω προσπάθεια να χαλαρώσω μέσα από ένα διαγωνισμό διηγήματος και πάλι στον Πιερικό καταλήγω;
Ως ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Φίλων Ιστορίας Πιερικού δεν άντεξα. Τρείς η ώρα το μεσημέρι της Κυριακής κάλεσα στο τηλέφωνο τον Πρόεδρο του Σ.Φ.Ι.Π. Στέλιο Καραγεώργη και τον Γραμματέα Γιώργο Λάλα. Ήθελα να βγάλω το μέσα μου έξω. Ήθελα να εκφραστώ. Επιζητούσα στηρίγματα για να μοιραστώ τα απερίγραπτα συναισθήματα μου. Αυτοί ήταν οι κατάλληλοι Πιερικοί την δεδομένη στιγμή.
Ο Γκρεγκ Κάλας ήρθε να μου υπενθυμίσει, για πολλοστή φορά, πόσο μεγάλος σύλλογος είναι η ομάδα της καρδιάς μου. Ήταν…, θα πουν πολλοί. Στη συνείδηση των υγιών, ρομαντικών και αγνών φίλων του ο Πιερικός παραμένει μεγάλος, έστω στο Όνομα και στην Ιστορία.
Ο Σταύρος Λάβδας, όπως υπογράφει ο ίδιος, γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε στην Αθήνα και στο Παρίσι. Ασχολείται με το Εμπόριο και την Οικονομία.
Μικρός, ήταν φίλος του Πιερικού. Το διήγημα του αξίζει ιδιαίτερης προσοχής και προσέγγισης από όλους μας.
Ο Παναγιώτης Τριανταφυλλίδης, εμπνευστής του διαγωνισμού, μίλησε προφητικά. Μέσα από τον διαγωνισμό, είπε, γεννιούνται παρέες.
Στην παρέα του Συλλόγου Φίλων Ιστορίας Πιερικού (www.pierikos.info), μέσα από ένα διήγημα, προστέθηκε ένας σπουδαίος Πιερικός, ο Σταύρος Λάβδας. Μέσα από ένα διήγημα σκαλίσαμε για πολλοστή φορά το παρελθόν. Συγκινηθήκαμε και πάλι.
Τι να πεις και τι να γράψεις. Συγχαρητήρια; Μπράβο; Συνεχίστε το σπουδαίο έργο σας; Ότι και να πεις και να γράψεις για την Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας είναι μικρό για να αποτυπώσεις την πραγματικότητα.
Η ΕΟΔνΠ, ο Γκρεγκ Κάλας και ο Πιερικός έγραψαν πλέον την δική τους ιστορία, το δικό τους διήγημα. Και έπεται συνέχεια…
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
